Azbest
dotyczy minerałów krzemionkowych mających postać włókien.
Posiadają dużą wytrzymałość na rozciąganie są elastyczne i
odporne na działanie czynników chemicznych
i fizycznych. W
przyrodzie występuje około 150 minerałów w postaci włóknistej,
które podczas przetwarzania mogą się rozdzielać na sprężyste
włókna będące czynnikiem niebezpiecznym dla organizmu człowieka.
Duża popularność
zastosowania azbestu miała bezpośredni związek z wcześniej
przedstawionymi wyjątkowymi właściwościami tego minerału oraz z
jego dostępnością
i relatywnie niskimi kosztami. Dlatego też
wachlarz zastosowania azbestu był bardzo duży, obejmował produkty
od tradycyjnych wyrobów izolacyjnych po tekstylne i filtracyjne
(np. w maskach przeciwgazowych) i przede wszystkim materiały
budowlane.
Pokrycia dachowe w momencie kiedy trafiały na dachy nie były szkodliwe dla otoczenia. Trwałość eternitu (materiały azbestowo-cementowe) wyliczona jest na 25-35 lat. Dopiero po upływie tego czasu trwałości, omawiane pokrycie staje się poważnym problemem.
Pod
wpływem zjawiska erozji włókna azbestowe trafiają do powietrza.
Co ważne! włókna
azbestowe są niewidoczne.
Najbardziej niebezpieczne są włókna najmniejsze, wbijają się
bowiem w płuca, drażniąc komórki, w wyniku czego powstają
nowotwory. Dlatego też zaliczane są do kancerogennych, czyli
rakotwórczych. Ze względu na ich mikroskopijną wielkość system
obronny układu oddechowego nie jest w stanie ich wychwycić i usunąć
z organizmu.
Ich szkodliwe działanie może ujawnić się nawet po wielu latach,
np. nowotwory mogą rozwijać się 20–30, a nawet 50 lat od momentu
narażenia organizmu na wdychanie włókien azbestu. Warto
zaznaczyć, iż wdychane włókna azbestu kumulują się w ludzkim
organizmie. Im
więcej jest włókien azbestu w powietrzu, którym się oddycha, tym
większe ryzyko zachorowania na choroby, które może on wywołać –
z ich powodu każdego roku na świecie umiera ok. 100 tysięcy
osób.
Dlatego pamiętajmy, stare pokrycia eternitowe trzeba systematycznie usuwać.
